Bijna iedereen vindt het gemakkelijk om een reeks Duitse automerken op te sommen. Of Franse, of Amerikaanse. Maar zelfs als je je best doet, dan kun je je toch geen Canadees automerk herinneren?



Dat is opmerkelijk want er worden in Canada gigantisch veel auto’s gebouwd. Veel van die auto’s zijn wat de meesten dan “Amerikaanse” auto’s zouden noemen, zoals die idioot grote pick-up trucks en een breed scala aan auto’s van de bekende Amerikaanse merken. Maar let op, ook worden er in Canada heel wat auto’s van Japanse en Koreaanse merken in elkaar gezet. In feite dus: geassembleerd.

Velen zullen beamen dat er daar niks mis mee is. Het levert plaatselijke werkgelegenheid op, de productie is efficiënt en gestroomlijnd en het dure verschepen van kant-en-klare auto’s over enorme afstanden vervalt. Je zou zeggen dat zo iedereen er beter van wordt – goed toch?

Het één en ander verliep inderdaad soepeltjes tot Dictator Trump zijn vijandige taal begon te spuien. Ineens worden er invoerrechten afgekondigd, wat dan ongunstig zou zijn voor de autobouwers in Canada. Niemand begrijpt precies wat er nu de bedoeling is, behalve dat de Amerikaanse federale regering hoopt zo miljarden aan heffingen binnen te halen, terwijl de fabrikanten juist gemotiveerd zouden moeten raken om zich liever in de VS te vestigen.

Kenners zeggen echter uit alle hoeken dat het zo niet werkt. Men wijst op de samenwerking op het gebied van de autobouw tussen de VS en Canada, die al zestig jaar teruggaat. In 1965 werd het officiële “autopact” gesloten, waarbij beide landen zich juist zouden gaan toeleggen op bepaalde facetten van de autobouw. Die specialisatie zou een stuk economischer zijn dan iedereen voor zich.

Zo zijn er fabrikanten die de motoren in het ene land laten maken en de verdere assemblage in het andere land laten plaatsvinden. Of precies juist weer omgekeerd. Er wordt nu zelfs gezegd dat er heel wat auto-onderdelen zijn die enkele keren de grens passeren, op en neer dus, alvorens er een eindproduct uit tevoorschijn komt.

Als een handelsoorlog uit de hand gaat lopen, dan zou er telkens invoerrecht, aan beide zijden, over de passage van al die producten moeten worden geheven. Het zou de auto’s uiteindelijk veel duurder maken, tenzij fabrikanten de voorproductie gaan concentreren in het eindland van bestemming. Dat kan uiteraard wel, maar zal gespecialiseerde fabrieken vereisen, die ook niet overal één twee drie uit de grond te stampen zijn.

Het een en ander creëert een zekere markttwijfel, wat al snel kan resulteren in marktstagnatie. De aankoop van een nieuwe auto kan veelal uitgesteld worden, aannemende dat men de oude auto nog gewoon kan houden, wat in de meeste gevallen ook zo zal zijn. Kopers zullen afwachten om te zien hoe deze situatie zal verlopen. Worden de invoerrechten weer opgeheven, worden die nog hoger; je weet het maar nooit bij het warrige beleid dat er dezer dagen uit Washington komt.

In de Canadese auto-industrie vindt nu al een zekere stagnatie plaats. Investeringen worden uitgesteld en sollicitatieprocedures worden vermeden. Ook weer omdat niemand weet wat er gaat gebeuren, leidt de onzekerheid tot terughoudendheid.

Trump lijkt niet te begrijpen hoe de economieën in elkaar grijpen – of het schijnt hem weinig te kunnen schelen. Hij drukt gewoon zijn stokpaardjes door en de hele wereld moet daaronder lijden.