Bijna heel Canada spreekt er schande van hoeveel de federale politici verdienen. Er valt ook niets tegen te doen want ze bepalen zelf hun eigen bezoldiging.

Het nieuws van hoe schunnig het ook werkelijk is, kwam zojuist weer eens naar buiten doordat de jaarlijkse tariefverhogingen werden gepubliceerd. Dát doen ze in Canada dan toch wel, zodat iedereen kan huiveren van deze gruwelen.

Een parlementslid krijgt ruim $200.000, een minister zo'n $300.000 en eenzelfde tarief krijgt de leider van de fictionele oppositie. De premier krijgt zelfs $400.000. Overigens krijgen senatoren, een deeltijdbaantje, ook flink wat poet toegestopt. Zo ongeveer $187.000. Al deze bedragen vallen in de praktijk trouwens veel hoger uit vanwege bijkomende posten voor reis- en verblijf, kantoorkosten en wie weet wat nog meer. Tenzij er een wettelijke verplichting is deze gegevens te publiceren (zoals voor de salarissen), doet men er angstig het zwijgen toe.

Het is, uiteraard, niet alleen in Canada het geval dat politici zichzelf in de watten leggen. Dat is haast overal het geval. Het saillante verschil met de meeste andere landen is dat de politici in Canada eigenlijk niets hoeven doen als de verkiezingen eenmaal gewonnen zijn - of verloren. De feitelijke dictatuur die er dan heerst, overklast het functioneren van een parlement. Men komt af en toe bijeen - maar er wordt verder zo goed als niets besloten.

Zoals velen graag naar voren brengen wordt Canada niet geregeerd door het parlement, maar door het grootkapitaal. Omdat het bedrijfsleven voornamelijk in handen is van buitenlandse belangen, zou men zelfs kunnen zeggen dat het land eigenlijk van buitenaf wordt bestuurd. Het functioneren van een Canadees parlement is een farce. Ze kunnen niks, ze mogen niks en ze doen niks.

Als het daarbij bleef, dan was het al ernstig genoeg. Maar bijna elke Canadees lijkt ervan overtuigd dat de zittende politici hun ambtenarenapparaat eigenhandig kiezen met alle vriendjespolitiek vandien. Bepaalde bedrijven worden doelmatig bevoordeeld op kosten van het overheidsapparaat, zoals gebruikelijk is in fascistisch-kapitalistische overheidssystemen.

Terwijl bijna elke Canadees huivert van het openbaar bestuur, is het de grote wens van velen om er ook bij te horen. Logisch, want dan kan men pas goed cashen - op kosten van de gemeenschap.