Doordat de handelsbetrekking met de Verenigde Staten erg stroef begint te lopen, kijkt Canada inmiddels naar andere afzetmarkten. Zo is de blik op de Europese Unie gevallen. Is dat misschien wat?

Er is al wel een voorlopig handelsverdrag tussen Canada en de Europese Unie. Daardoor zijn heel veel producten vrij verhandelbaar tussen de landen, zonder wederzijdse invoerrechten of andere nare tarieven en beperkingen. Men kijkt nu eens goed, onder leiding van de aftredende Canadese premier Trudeau, of er misschien meer uit deze betrekking gehaald zou kunnen worden.

De CETA (Comprehensive Economic and Trade Agreement) dekt zo’n 98% van de handel tussen Canada en de EU. De overeenkomst gaat deels over handel en invoerrechten maar ook over juridische kwesties, milieuvraagstukken en zelfs reisbepalingen. Er heerst weliswaar een voorlopige overeenstemming maar het verdrag is nog niet door alle partijen bekrachtigd. Wanneer dat zou gebeuren is nog onduidelijk.

Waar Canada nu vooral naar kijkt, is de mogelijkheid om nieuwe handelsbetrekking aan te sjorren. Het ziet er namelijk naar uit dat veel producten, die tot nog toe tussen de VS en Canada werden verhandeld, opgehouden zullen worden door de invoerrechtenoorlog die er aan het losbarsten is. Canadese producten worden plotseling een stuk duurder in de VS door de heffingen en daardoor zal er daar minder verkocht kunnen worden. Waar nu naar toe met deze producten? Logisch is het dan misschien om eens extra intensief naar de handelsstromen tussen Canada en Europa te kijken.

Er zou vooral overduidelijke belangstelling in Europe bestaan voor Canadese brandstoffen. Canada zit bomvol met olie en gas en Europa heeft er schreeuwend behoefte aan, nu de invoer uit Rusland zo goed als weggevallen is. Het zou logisch zijn de beschikbaarheid en de behoefte met elkaar in verbinding te brengen.

Een probleem bij energieleveringen is dat bijna alle leidingen van de productievelden in Canada gericht zijn op het zuiden – naar de VS dus. Om een pijpleiding van Alberta naar de oostkust te leggen is al heel lang een politieke speelbal in Canada – waarvan nu dan blijkt dat men ietsje te lang heeft getreuzeld met de aanleg om daar nu flink voordeel van te kunnen hebben. Uiteraard heb je dan ook verschepingsinstallaties nodig en, voor zover het aardgas betreft, ook nog LNG-faciliteiten. Met alle procedures, bezwaren en beroepsfases bij elkaar, zal het nog heel wat jaartjes duren voordat men hierop kan inspelen.

Elektrische energie is er in Canada ook in overvloed, vooral dankzij de gigantische stuwdammen. Veel van die energie wordt nu goedkoop afgezet in de VS. Er zijn overwegingen om wellicht waterstof te gaan produceren met die overvloedige energie. En die zou dan vrij eenvoudig weer naar Europa te verschepen zijn. Ook daar heb je echter fabrieken en haveninstallaties voor nodig en dat kost tijd.             

Er zijn zelfs stemmen die opperen dat Canada maar gewoon lidstaat van de EU moet worden. Doordat het land wel enigszins lijkt op de waardes en gewoontes die in de EU gelden, klinkt dat misschien nog niet eens zo raar. Maar … het land ligt helemaal niet in Europa. Andere landen, zoals Marokko en Turkije zijn onder andere om die reden reeds afgewezen.

Voorlopig wil Canada dan misschien gewoon wat meer handelen in visproducten, industriële producten en wellicht nog een reeks aan gemakkelijk verhandelbare artikelen die door de invoerrechten niet meer zo welkom zijn in de VS.