In bijna heel Canada zijn groente en fruit erg duur en vaak ook maar beperkt beschikbaar. Dat is deels te verklaren door het klimaat maar ook wel door de eetgewoontes van de bevolking.

Hoe dan ook, als je fruit of groente in de winkel ziet, dan verwachten veel consumenten dat deze er goed uit ziet. Een appel met een butsje is onaanvaardbaar en een bruin slablaadje al helemaal. De vraag dringt zich dan op wat er gebeurt met alle groente en fruit die er niet helemaal perfect uitziet. Daar zijn verschillende oplossingen voor bedacht.

In sommige winkels heeft men dan een kortingshoekje. Je kunt daar verfrommelde tomaten of extra zachte aardbeien krijgen aan de halve prijs. Veel winkeliers vinden dit echter een slecht systeem want het zorgt er indirect wel voor dat er minder eersteklas producten aan de volle prijs worden verkocht. Het is dan uiteindelijk voordeliger om de halfverlepte groente en fruit maar gewoon weg te doen.

De voedselbanken in Canada staan te popelen om gratis of heel erg voordelige waren die men vervolgens kan uitgeven aan de grote groepen hongerige mensen in het land. Dit klinkt als een nobel streven maar de logistiek is ingewikkeld omdat we het hebben over groente en fruit die al aan het bederven zijn. Staat het zo nog een tijdje in een overslaghal te wachten, of wordt het nog eens goed door elkaar geschud in een vrachtwagen, dan blijft er soms alleen maar een prutje over. Velen zijn het erover eens dat je dat eigenlijk zelfs niet meer kunt wéggeven.

Ons wordt uitgelegd dat veel van de lading fruit en groente is bevroren en weer ontdooid. Dat kan al gebeuren door een vrachtwagen onverwarmd een nachtje te laten staan. Zeker als dat meer dan eens gebeurt, verandert het in een soort pulp. Het eten kan niet meer ingeblikt worden, vacuüm verpakt of serieus ingevroren verhandeld worden. De waarde van het een en ander is nihil geworden.

Zo komt het dat enorme hoeveelheden groente en fruit gewoon “doorgedraaid” worden. Die wordt weggehaald uit de winkels of van de groothandel en gaat dan linea recta naar de afvalberg. Wie eens gaat kijken bij een Canadese vuilstortplaats, die kan het met eigen ogen zien. Dozen en bakken met tomaten, bloemkool, druiven en andere producten, waaronder trouwens ook brood, worden hier gedeponeerd. Wat er vervolgens mee gebeurt, daar word je helemaal droevig van.

Men graaft etenswaar zo gewoon in, tussen het chemisch afval, het standaard huisafval, batterijen, auto-onderdelen, afgewerkt tuinhout en wie weet wat nog allemaal. Enorme delen van Canada worden zo omgetoverd tot afvalbergen, een situatie waar haast niemand een probleem in ziet want er is toch genoeg land – meer dan onze generatie ooit zal kunnen gebruiken. Geen zorgen, dus!

Helaas is het echter zo eenvoudig niet. Wat inmiddels wel bekend is, dat het vocht uit de groentes zich zal vermengen met andere stoffen in de afvalberg en dat er gassen vrij zullen komen, maar ook vloeistoffen die eventueel in het grondwater wegdruipen. Wat men zo, al met al, achterlaat voor een volgende generatie is hemeltergend. Het is gewoon een telkens uitdijende milieuramp aan het worden.

De kans om het organisch materiaal te composteren, laat men trouwens ook vaak liggen door capaciteitsgebrek. Dat zou wat moeite kosten en ook niet gratis wezen. Makkelijker is het dan om het maar af te storten. Niet zo leuk voor de kleinkinderen, zullen we maar zeggen.