Analisten, waar dan ook ter wereld, kunnen niet bijhouden hoe het precies zit met de invoerrechten in de Verenigde Staten. De verwarring heeft alles te maken met het wispelturige beleid daar.

Welke producten of diensten er wel of niet aan invoerrechten onderhevig zijn, veranderde gedurende enkele weken haast elke dag. Ook de feitelijke tarieven werden telkens weer bijgesteld, meestal naar boven maar soms ook weer naar beneden. De chaos sloeg over op de aandelenmarkten in veel landen. Daardoor hebben velen veel geld verloren maar anderen, vast en zeker, ook weer flink verdiend.

De vraag vandaag is hoe het nu verder moet. Dat leidt weer tot de vraag wat we kunnen verwachten. Gaat de situatie zich stabiliseren of moeten we ons voorbereiden op meer economisch geslalom? Omdat niemand het weet, durft niemand in te zetten op bepaalde verwachtingen. Is het nu juist goed om te investeren in fabrieken, machines, voertuigen, handelsconnecties of bepaalde producten – of moet men liever afwachten. Voor velen is het voorlopig al wel duidelijk: we wachten nog maar eventjes af.

Voor wat betreft Canada kunnen we met redelijke zekerheid zeggen dat haast iedereen hoopt op het afschaffen van alle invoerrechten over en weer tussen de VS en Canada. Inmiddels hebben de toch ingestelde invoerrechten (over en weer) voor behoorlijke marktverstoringen gezorgd. Er zijn al heel wat fabrieken die mensen op non-actief hebben moeten zetten. Als de invoerrechten weer weg zouden zijn, dan is het waarschijnlijk dat de markten weer naar hun normaalpunt terug zullen keren.

Canada leunt vooral erg sterk op de CUSMA-regeling, die nota bene door Dictator Trump zelf gedurende zijn eerste termijn werd afgesloten. We hebben het over de Canada-US-Mexico-Agreement, waar vrijhandel voor veel producten werd afgesproken. Er wordt vooral in de automobielindustrie sterk geleund op deze regeling. Ineens zou daaraan getornd worden en juridisch gezien kan dat helemaal niet.

Wat er wel kan, is om over bepaalde facetten in de CUSMA-regeling opnieuw te gaan onderhandelen. Met het mes op de keel wordt er inderdaad het een en ander besproken – waar dat nu toe zal leiden weet ook weer niemand.

Opvallend is wel dat gedurende de laatste paar weken er geen geluiden meer uit Washington zijn gekomen dat Canada maar snel onderdeel van de Verenigde Staten zou moeten worden. Daarbij werd ook een toon gebezigd die erop leek dat men Canada economisch wilde proberen fijnpersen in de molens van het Amerikaanse grootkapitaal.

De aanmatigende manier waarop Trump sprak over Canada’s eerste minister Trudeau (als “Gouverneur" van de Amerikaanse staat Canada) lijkt ook opgeschort. De eerste gesprekken tussen Canada’s nieuwe eerste minister Carney zijn hoffelijk verlopen. Er was geen praats meer met het kleinerende woordje “Gouverneur” en het opslobberen van Canada werd ook al niet genoemd.

De vraag is nu of Canada kan samenwerken met een geboren pestkop. Iemand die alleen maar zwart-wit kan denken in termen als winnen of verliezen; die is misschien geen positieve gesprekspartner. Dat iedereen ergens beter van kan worden (het win-win principe) is bij Trump een onbekend begrip.

Toch zal het die richting op moeten gaan, anders houdt het gesteggel nooit op. Als er een verliezer is, dan zal er wrok heersen – en misschien zelfs wel tegenmaatregelen. Dat moeten we toch niet willen?