Kortgeleden hoorde ik van bekenden die zouden gaan emigreren, en wel van Rotterdam naar een leuk grensplaatsje in België. Het was een verhuizing van wel 100 km maar toch een echte emigratie?

Andere kennissen gingen ook emigreren, zelfs helemaal naar Spanje. Anderen emigreerden naar Zwitserland. En telkens weer vond ik eigenlijk dat zo’n reisje in Europa toch helemaal niet echt emigreren is. Dat associeer je toch met een reis over oceanen, naar een ver land op een vreemd continent. Dat is pas écht emigreren!

Waarachtige emigratielanden zijn Nieuw-Zeeland, Australië, Brazilië en natuurlijk ook vooral Canada. Dat doet je pas denken aan snikkende en heftig wuivende familieleden op de kade of eventueel op de luchthaven. Maar een snelle autorit naar een nabij land, dat is toch heus niet emigreren?

Ik moest er het woordenboek misschien maar eens op nakijken en wat staat er daar precies: naar het buitenland verhuizen; je eigen land verlaten om in een ander land te gaan wonen; blijvend in een ander land gaan wonen. Dus tja, ik moet het wel toegeven dat ik het een beetje fout had. Omdat België, Zwitserland en bijvoorbeeld ook Spanje echt buitenland zijn, telt dat officieel ook als emigreren.

Het bontst maakt het een familielid die zou gaan emigreren van de Randstad naar Limburg. Misschien dat je je daar echt een buitenlander zult voelen, het telt helaas niet als emigreren volgens diezelfde definitie.

Toch kan het echt zo wezen dat emigreren naar bijvoorbeeld Portugal of Tsjechië als een veel zwaardere emigratie aanvoelt dan wanneer je naar Canada of Nieuw-Zeeland trekt. Deels komt dat misschien al door de taal want als je je niet of slechts moeizaam in de landstaal ergens verstaanbaar kunt maken, dan wordt alles lastig. En om met bijvoorbeeld een Portugees of een Tsjech via het Engels te communiceren, dat kan nog een bochtige steltenloop worden.

Maar het komt ook vast en zeker door culturele verschillen. Die kunnen, zelfs met berijdbare landen of streken, behoorlijk zwaar wegen. De wetten en gebruiken kunnen aanzienlijk afwijken; de houding tegen vreemdelingen kan al helemaal een uitdaging zijn. Je werd als toerist zo leuk en gastvrij ontvangen en dan plotseling word je als profiteur gezien – of zoiets.

Neem dan liever eens Canada, of als je van verre reizen houdt, Nieuw-Zeeland en Australië. Die zijn al heel lang echt ingesteld op immigranten. Geen hond kijkt ervan op als er iemand opduikt die ineens in de buurt komt wonen of op de werkplek verschijnt. Slechts zelden ziet men daar echt een bedreiging in. Als je dan ook nog redelijk kunt babbelen in de taal, dan zal het vast wel lukken.

Even terug naar mijn bekenden die naar België gingen. Die hadden al gezeur vanaf de eerste dag. De overdracht van het huis verliep geheel anders dan ze gewend waren, en ze hadden al heel wat huizen gekocht en verkocht. De inschrijving op het gemeentehuis was zeer onhandig. En dan om stroom aan huis te krijgen was ook al zoiets. Uiteindelijk komen ze vast ook nog bij de Belgische belastingdienst terecht, alles ongetwijfeld helemaal anders dan ze gewend waren.

Dus tja, emigreren dichtbij kan een hele klus zijn. Maar wat te denken van remigreren, terwijl intussen allerlei dingen veranderd werden? Voor de reislustigen is er altijd wel een uitdaging te vinden!