Nu iedereen het blijft hebben over het rare gegoochel met stemmen bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen, is het misschien wel aardig eens te kijken hoe het in Canada ook goed mis kan gaan.

Enkele weken geleden waren er provinciale verkiezingen in British Columbia. Dit is een vrij eenvoudige gebeurtenis waarbij het er, per kiesdistrict, om gaat wie er de meeste stemmen heeft gekregen. De persoon in dat kiesdistrict wordt afgezonden naar de hoofdstad Victoria om daar de volksvertegenwoordiging te behartigen.

Dat het systeem belachelijk ouderwets is staat buiten kijf. Het werd zo eeuwen geleden in Engeland ingevoerd en het is nooit opgewaardeerd tot een modern systeem van evenredige vertegenwoordiging. Hoe duf het misschien ook klinkt, het is erg simpel. Stemmen tellen … en wie er in dat district meer stemmen heeft dan de andere kandidaten, die is de winnaar. In het Engels noemt men dit,  enigszins grappend, het “first past the post” systeem.

Zo zijn er 93 districten (“ridings”) in deze provincie, wat 93 afgevaardigden oplevert. Als een partij 47 afgevaardigden heeft, dan ontstaat er een absolute meerderheid. Het toeval wil dat bij de verkiezingen in oktober één partij daar inderdaad in is geslaagd. Die schijnt zowaar precies 47 afgevaardigden in te brengen.

Terstond vervielen de andere partijen in aantijgingen dat de stemmen maar herteld moeten worden, want de resultaten zijn zo te krap om serieus te kunnen zijn. Vooral in de kiesdistricten waar de winnaar maar marginaal had gewonnen, moest er opnieuw geteld worden. Er zijn zelfs districten waar men al twee keer, telkens dezelfde, stemmen moest hertellen.

Om het circus compleet te maken worden er nu nog steeds stemmen “gevonden” die op de een of andere manier eerder over het hoofd gezien waren. Het meest opzienbarend was wel dat er in een noordelijk kiesdistrict zojuist een doos met liefst 861 stemmen werd gevonden. Nu gebeurde dat in een kiesdistrict waar de meerderheid voor een van de kandidaten overweldigend was, dus het maakt uiteindelijk helemaal niet uit waar die 861 extra stemmen voor zijn. De uitslag blijft precies hetzelfde, zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat al die stemmen tegengesteld aan het resultaat zouden zijn. En toch doet men nu volledigheidshalve maar een derde hertelling.

Elders worden ook onjuistheden vastgesteld. Zo zijn er deeldistricten die wel netjes geteld hadden, maar verzuimd om de uitslag aan de centrale instantie door te geven. Als men zo bezig blijft, dan kunnen de verkiezingen nooit als afgesloten beschouwd worden. Wie weet moet men dan, zoals je af en toe ook wel ziet in ontwikkelingslanden, gewoon opnieuw allemaal naar de stembus.

Intussen kondigt een van de oppositiepartijen reeds aan om een “independent review” te laten uitvoeren aangaande de misstanden bij deze verkiezingen. Als men dat inderdaad zou doen, wie weet wat voor ander flauwekul er dan nog aan de oppervlakte zal komen.

Is tellen werkelijk zo moeilijk? Is tabuleren ook te ingewikkeld? Wellicht is alles gewoon te wijten aan een kreupel systeem – intussen maakt men zo wel een lachertje van het democratisch principe.