De bekende Franse bandenfabriek van Michelin is een goede bekende in Canada met een gigantische fabriek in Bridgewater, een klein plaatsje in de provincie Nova Scotia. Hoe gaan de zaken daar nu?



Ietwat afgelegen in een toch al dunbevolkte provincie, is het enorme fabrieksareaal van Michelin hier echt niet te missen. Er worden hier tot 7500 banden per dag geproduceerd waarvan de meeste worden geëxporteerd naar de VS. Men heeft berekend dat er zo’n $1,2 miljard per jaar die kant opgaat. We hebben het dan ook over het veruit grootste exportproduct uit deze verder vrij armoedige provincie.

Het klinkt goed om zo wat leven brengen in de brouwerij. Michelin heeft de plek niet voor niets gekozen. De handelswegen zijn vrij rechtstreeks en er is voldoende potentieel aan werknemers die hier graag een baan aangrijpen waarvoor ze “iets” minder betaald krijgen dan in duurdere markten. Zo wint iedereen eraan, zou je danken.

Inmiddels werkt 25% van de plaatselijke actieve bevolking bij Michelin. Dit betekent dat men echt volledig afhankelijk is van deze werkgever; het zou een ramp zijn als de fabriek vertrok en het zou de plaats in een enorme misère doen belanden. Iedereen zal het merken want de gehele plaatselijke economie zal instorten, zoals dat al wel vaker gezien is in een “one-industry town”.

Een pijnlijk detail is dat het bestuur van deze provincie met slechts een miljoen inwoners ook krachtig heeft mee geïnvesteerd in deze fabriek. Nog maar pasgeleden moest er voor $300 miljoen gerenoveerd en uitgebreid worden aan de fabrieksgebouwen. Die bedrijfsleiders bij Michelin zijn ook niet gek en zijn eens wezen aankloppen bij de burelen van de premier. En geloof het of niet: van de overheid werd ruim $100 miljoen bijeengeschraapt.

Eigenlijk is dit een schandaal want er heerst in dit deel van Canada veel armoede, de infrastructuur is schandalig slecht en de zorg is verwaarloosd. Er ís gewoon geen geld. En toch werden er zo miljoenen in de richting van dit multinationale bedrijf gesluisd. Logisch verder wel, want als dat geld niet op tafel was gekomen, dan zou Michelin misschien de plaatselijke productie gaan verminderen. Grootscheepse werkloosheid zou dan het gevolg zijn en wie zou dat gaan betalen?

Maar nu is er weer een nieuwe dreiging die ineens ten tonele is verschenen. We hebben het, uiteraard, over de handelsbeperkingen van Dictator Trump. Omdat een groot deel van de productie wordt uitgevoerd naar de VS, zou een aangekondigd invoerrecht daartoe zeer nadelig kunnen zijn. Ook dan weer dreigt een productiebeperking. Canada houdt zijn hart vast. En de mensen in Bridgewater al helemaal.

De werknemers bij Michelin hebben het verhoudingsgewijze goed. Ze krijgen een redelijk salaris en zelfs het vooruitzicht van een basispensioen. Er zijn secundaire arbeidsvoorwaarden waar velen zeer gemotiveerd door raken. Een verzekering om naar de tandarts te mogen, bijvoorbeeld. En geloof het of niet: als je een paar jaar bij het bedrijf werkt, dan heb je zelfs recht op aanzienlijk meer vakantie dan de in Canada gebruikelijke twee weken per jaar.

Met 3600 plaatselijke werknemers is het daarmee de grootste privésector werkgever in deze provincie. De onzekerheid is echter groot want er zouden hier heel binnenkort aanzienlijke spaanders kunnen vallen.