Het begrip “infill housing” bestaat al heel lang maar het is de laatste jaren prominenter geworden. Dat heeft te maken met het feit dat zowel huizen als braakliggende grond veel kostbaarder zijn geworden.



Waar men dan ook voornamelijk op doelt bij “infill housing” is dat een braakliggend stuk grond in een bestaande woonomgeving, ineens toch wordt bebouwd. Men vult het, zogezegd, dan op. Dat is misschien wel een goed idee want zo was de straat bedoeld, niet om hier en daar gaten in de bebouwing te hebben die er soms afschuwelijk onverzorgd uitzien of overwoekerd zijn.

Door de infill te gebruiken wordt de infrastructuur efficiënter gebruikt, een pluspunt waar iedereen eigenlijk van zal kunnen profiteren.

Maar helaas wordt de infill soms minder smaakvol uitgevoerd. Er zijn gevallen dat er een zogenaamd “monsterhuis” wordt gepoot in een wijk waar dat helemaal niet echt past. Dan heb je een oudere wijk, bijvoorbeeld, met bescheiden huizen tot er plots een gebouw verschijnt dat veel groter, luxueuzer en duurder is dan de andere in de straat. Als men zich maar aan de voorschriften houdt van maximale hoogte en minimale rooilijn/bouwlijn verhoudingen, dan mag dat ook echt.

Voor andere huizen in de buurt kan dit problematisch worden, zeker als het gebruik verdere weerklank vindt. In vrij korte tijd kan zo zelfs het karakter van een buurt helemaal veranderen.

Een stap verder in het gebruiken van de “infill” is om deze eerst te creëren. Dat kan door een bestaand huis te kopen op een gewoon stuk grond en dat huis dan te laten slopen.

Sloopvergunningen zijn over het algemeen gemakkelijk te krijgen in Canada. Het vrijgekomen stuk grond wordt volgens heel andere inzichten volgebouwd, eventueel zelfs met meer woningen dan er op het oude grondstuk stonden.

Als een projectontwikkelaar echt aan de slag kan, dan koopt men enkele oudere huizen op, sloopt die vervolgens en bouwt een groot woongebouw op die plek. Nog steeds wordt daarvoor de term “infill” gebruikt want het verhoogt de bouwdichtheid uiteindelijk wel. Op zich zijn veel Canadese gemeentebesturen hier voorstander van want het maakt een wijk wat dichter bebouwd. Het levert trouwens ook veel inkomsten op voor de gemeente. Denk alleen al aan de vergunningen.

Toch is niet iedereen hierover zo blij. Mensen die kun vertrouwde woonomgeving zien veranderen, zijn er soms erg onthutst over. Het kan ook hard aankomen als men een rustige wijk met oudere vrijstaande woningen had gekozen en vervolgens staan er grote woongebouwen naast je, met inkijk in je tuin, keuken en slaapkamer. Weg privacy!

Vervelender wordt het als mensen grof worden uitgekocht. Hoezo, zul je zeggen. Het staat je toch vrij om al dan niet daaraan mee te werken en met de projectontwikkelaar in zee te gaan. Maar helaas werkt het zo niet vaak. Als de graafmachines bij de buren al klaarstaan, dan is de druk om zelf ook maar op te krassen wel erg groot want je bent je woonomgeving eigenlijk toch al kwijt.

Het komt inmiddels heel vaak voor dat buurtbewoners protesteren tegen de nieuwbouwplannen en dat dan juist om die reden dat het de buurt onredelijk zal doen veranderen.

Nog steeds zijn gemeentebesturen echter geneigd om de nieuwbouw toe te laten omdat men daarin het algemeen belang herkent. Maar dat is vaak erg zuur voor de plaatselijke, reeds gevestigde bewoners.