De twee kopstukken van de Canadese federale politiek zijn inmiddels zich aan het voorbereiden op de volgende verkiezingen – te verwachten in de herfst. Hun stokpaardjes zijn echter identiek.



Om te beginnen, over wie hebben we het? De gedoodverfde nieuwe leider van de Liberalen die hoogstwaarschijnlijk aangewezen zal worden als hun leider: Mark Carney. En zijn grootste te verwachten tegenstander van de Conservatieven: Pierre Poilievre. Inmiddels hebben beide leiders bekendgemaakt waarover ze de strijd willen aangaan: besparingen.

Beiden laten duidelijk merken dat het de hoogste tijd is voor de federale regering om besparingen te gaan doorvoeren. Dat is een onderwerp dat goed resoneert bij de kiezers want de oplopende tekorten en de gigantische staatsschuld zijn gewoon niet meer over het hoofd te zien. Er moet echt wat gedaan worden – de beide leiders weten dat en maken hun verkiezingsplan daarop klaar.

Daarmee wordt dan eigenlijk de vraag aangekaart waaraan ze geld willen besteden en waaraan niet. Als je een accountantstype bent, dan kun je je vingers aflikken bij de te verwachten discussiepunten. Voor de rest van de bevolking is het prietpraat waar niemand wijzer van zal worden.

Mark Carney heeft het over een “framework” waarin hij de federale overheidsuitgaven wil opsplitsen in twee budgetporties: de dagelijkse uitgaven en de investeringsbegroting. Opvallend is dat dit nu door hem wordt gepresenteerd alsof het een geheel nieuw concept is. Maar … in elk bedrijf en zeker in elke overheid is dat toch al sinds mensenheugenis zo?

Polievre blijft niet achter. Hij geeft aan dat de overheid zich hierop zal toeleggen: "to reinforce the capacity and oversight function of the parliamentary budget officer". Daarbij moet elke investering dan extra onder het vergrootglas gelegd worden. Hoe je het dan ook keert of wendt, de twee partijleiders lijken het zo wel met elkaar eens te zijn. Zou dat überhaupt mogelijk wezen?

De twee lijken beiden te vinden dat de overheid te veel geld uitgeeft aan de dagelijkse besognes en dat er te weinig echt wordt geïnvesteerd. Anders gezegd, men leeft bij de dag en slaat de zorgen voor de dag van morgen liever over. Zoals we weten is dat een beleidsprincipe dat eigenlijk standaard is bij veel overheden en zeker ook zo in Canada (zowel federaal, provinciaal en gemeentelijk).

Beide hoopvolle, aankomende leiders leggen het nog maar eens uit zodat ook wij het kunnen begrijpen. "A Mark Carney-led government's fiscal policy will focus first on reining in wasteful and ineffective government spending," zegt de een. En wat zegt Poilievre dan? "We will cut bureaucracy, consultants, corporate welfare, foreign aid and other wasted money."

Het zou nogal gemakkelijk wezen als er inderdaad een mandje klaarstond op het federale ministerie van financiën met de boodschap: verspild geld. Maar helaas ligt de kwestie zo simpel niet. De een zegt dat het ambtenarenapparaat maar moet worden ingedamd, de ander zegt dat bepaalde semi-overheidsdiensten maar moeten worden teruggeschroefd. Ook dat klinkt, min of meer, alsof ze eenzelfde populariteitsmanifest aan het oplezen zijn.

Beiden zeggen ook dat ze de belastingdruk gaan verlagen. Dat klinkt populair maar het staat lijnrecht tegenover die andere wens: om de overheidsfinanciën te verbeteren. Je zou misschien beter kunnen concluderen dat geen van de twee een clou heeft hoe het eigenlijk verder zou moeten.