De Canadese aluminium- en staalindustrie;

Krachtig, maar nu toch met flinke problemen.

Een traditionele tak van industrie is die van staal en aluminium. Canada heeft veel grondstoffen en genoeg energiebronnen om die grondstoffen ook te verwerken.

Maar Canada is niet het enige land ter wereld dat staal en aluminium produceert dus het was te verwachten dat er links en rechts barrières worden opgeworpen ter bescherming van een dergelijke bedrijfstak in andere landen. Het is een teer punt in veel landen – deze bedrijfstak wordt veelal echt afgeschermd en beveiligd, vaak met de vakbonden op de voorgrond.

Ook in de Verenigde Staten wordt die bedrijfstak beschermd. In de stijl van Dictator Trump om op alle te importeren producten zo veel mogelijk invoerrechten te heffen, moest ook staal en aluminium eraan geloven. Hij was nog maar nauwelijks in het Witte Huis of er werden invoerrechten afgekondigd die maar liefst 25% zouden gaan bedragen.

Het heeft kennelijk nog maar weinig zoden aan de dijk gezet want inmiddels heeft Trump besloten dit percentage te verdubbelen. Op geïmporteerde staal en aluminium wordt dan 50% invoerrecht gezet. In Canada heeft men hier toch wel vrij ongerust op gereageerd.

Ingewijden in deze materie zeggen nu dat dit de nekslag zal wezen voor de staal- en aluminiumbranche. Men probeert natuurlijk toch door te produceren en vooral op de nationale markt afzet te vinden, maar er wordt ook gekeken of een vermeerderde handel met overzeese landen mogelijk zou wezen. Dat is het natuurlijk wel, maar dat soort dingen zijn niet op stel en sprong te regelen.

Tot overmaat van ramp gaat de Canadese regering ook tegenmaatregelen nemen. Bijvoorbeeld worden staalproducten (en aluminium) die uit de VS komen, nu ook met een verhoogd invoerrecht behandeld. Helaas betekent dit dat nogal wat fabrieken en andere verwerkende industrieën in Canada een veel hogere inkoopprijs te verteren krijgen. Het maakt alles ineens een stuk duurder.

Kenners zeggen dat het er nogal eens op zal neerkomen dat er telkens weer een invoerrecht betaald moet worden, terwijl bepaalde producten enkele keren de grens moeten passeren alvorens er een eindproduct is bereikt. Dat zal de prijsverhogende spiraal alleen maar verder opstuwen.

Er zit dan ook niets anders op dan weer eens een handelsdelegatie naar Washington te sturen. Daar wordt men over het algemeen vrij arrogant ontvangen, wat misschien wel de hele teneur is van de handelspositie tussen Canada en de VS. Kleine broer en grote broer: Canada moet gewoon doen wat er gezegd wordt – strooplikken helpt dan misschien niet zo veel.

Intussen becijfert men dat er 23.000 banen in de Canadese staalindustrie op de tocht staan en nog eens 9.500 in de aluminiumbranche. Dat klopt vast wel, want dankzij de onzekerheid zijn nogal wat bestelling afgezegd of worden pas vertraagd doorgegeven. Zo gaat het beslist niet goed, dat kan iedereen al snel zien.

Canada’s federale overheid zegt dat we ons geen zorgen hoeven maken. De opbrengst van de tegenmaatregelen zal gebruikt worden om de benadeelde werknemers te ondersteunen.

Dat is misschien zo, maar het leidt allemaal wel tot een erosie van het productiepatroon. Op de wat langere termijn kan er niets goeds komen van al dat gescherm met douanemaatregelen.