Canada's barden zijn vooral actief tijdens de zomer;
Velen reizen van stad naar stad om hun kunsten te vertonen.
De zomers zijn kort in Canada maar over het algemeen wel vrij heftig. Iedereen wil naar buiten toe om dingen te gaan doen. Er is ook nogal wat extra vertier te halen, zeker in de steden.
Bijna elke zichzelf respecterende stad in Canada organiseert bijvoorbeeld een “busker festival”. Een wat, zul je misschien zeggen? Dit zijn reizende artiesten die enkele voorstellingen op straat geven, eigenlijk zoals we dat misschien nog wel kennen uit de geschiedenisboekjes van de reizende barden, die ook van plaats tot plaats trokken om hun kunsten te vertonen.
Men pakt dit vaak ook behoorlijk serieus aan met officiële, daartoe aangewezen speelplekken op aantrekkelijke punten in het binnenstadsgebied. Het doet de hele buurt opleven, alle reeds bestaande winkeltjes varen er wel bij en er zijn zelfs een boel tijdelijke verkooppunten voor van alles en nog wat. Daar kunnen de toeristen terecht maar vooral ook plaatselijke bewoners die wat vertier zoeken. Er heerst een feestelijke, ietwat carnavaleske sfeer.
Bij die standjes kun je dan een blikje fris kopen, een kledingstuk, allerhande prullaria en vaak ook een eenvoudig maaltijd of in ieder geval een hotdog. Gezien het vaak bloedhete weer gedurende de zomermaanden, mag de ijscowagen niet ontbreken. Bijna alles kan verkocht worden als het maar geen alcohol is – en alleen dan als je je vergunning hebt afgehaald (niet gratis, natuurlijk).
De buskers zelf, ofwel de straatartiesten, leveren een breed scala aan vermaak. Er wordt, uiteraard, veel gezongen, met allerhande muziekinstrumenten gewerkt, gegoocheld, gedanst, acrobatiek vertoond en wie weet wat nog meer. Eén ding hebben ze in het gemeen. Meteen na het einde van de korte voorstelling, gaat men rond met de pet. Zo verdienen de buskers (de barden) hun boterham.
Vaak wordt dat tijdens de voorstelling ook al flink uitgelegd. Mensen krijgen een soort schuldgevoel opgelegd als ze niet flink in de buidel tasten. Toch zijn er altijd mensen die net voor het einde plotseling wegmoeten en die worden vaak uitgejoeld, nageroepen of door de menigte uitgefloten. Al met al strijken de artiesten een aardige buit op.
Nogal wat van deze artiesten komen van verre. Dat kun je, voor wie dat leuk vindt, vaak al aan het spraakaccent van de kunstenaar horen. Er lopen Amerikanen rond uit de “deep South”, maar ook Britten en Australiërs. En altijd ook een aantal uit landen waar Engels niet de voertaal is.
Veel artiesten leggen ook gretig uit waar ze vandaan komen. Dat is dan interessanter voor het publiek en het zet de mensen er misschien toe aan ietsje guller te zijn bij de rondgang met de pet. Want ja, de reis moest toch wel betaald worden. Als ze in de ene stad klaar zijn, kunnen ze vaak in de volgende meteen weer aan de slag. Het is al met al best een reizend circus.
Een beetje een smet op de leut wordt dit jaar gecreëerd in de provincie Québec. De overheid heeft hier en daar afgekondigd dat de straatartiesten nog wel welkom zijn maar, geloof het of niet, er moet Frans gesproken worden. Dat dit een probleem zal zijn voor veel Engelstaligen, behoeft geen uitleg.
Wie dit jaar flink wat “buskers” wil zien, kan misschien beter niet in de provincie Québec gaan kijken of luisteren want de spoeling zal er dun wezen. Maar dan vermoedelijk wel des te meer elders.
