De drukste wegen in het midden van Canada;
De voetgangers keren er weer een beetje terug.
Er wordt wel gezegd dat het middelpunt van Canada te vinden is in de stad Winnipeg in Manitoba – op de prairies dus. Als je naar de landkaart van Canada kijkt, dan zou daar wat voor te zeggen zijn.
Vanuit Winnipeg is het ongeveer even ver naar de Atlantische Oceaan als naar de Stille Oceaan. Ofschoon het financieel en economisch centrum duidelijk meer in Ontario en Québec ligt, is het geografisch centrum van het land dan misschien de stad Winnipeg. Het is in ieder geval ook een politiek centrum want het is de hoofdstad van de provincie. Er zijn bovendien veel federale instellingen en ook wel bedrijven die in Winnipeg kantoor houden.
Binnen de stad zou je kunnen zeggen dat het middelpunt ligt bij het kruispunt van Portage Avenue en Main Street. Beide zijn kilometerslange boulevards die zich op een groot kruispunt vermengen in het hartje van de stad met overal rondom wolkenkrabbers. Je bent dan ook echt in “downtown” aangekomen.
Het kruispunt is altijd voornaam geweest. De eerste paardentram liep daar, de parades worden hier telkens gehouden en al het wegverkeer moet erlangs. Met acht rijstroken per richting is het hier altijd druk zodat je je echt in een stad voor de auto’s waant. Voor voetgangers was hier dan ook echt geen plaats.
Dat zag men trouwens ruim vijftig jaar geleden al in. Ook toen was het automobilisme groot en het stadsbestuur had een vooruitziende blik. Het gehele plein, inclusief de omgeving, moest maar afgesloten worden voor de wemelende voetgangers. Die liepen de auto’s maar in de weg en dat paste niet in het tijdsbeeld van autocentrisme.
Maar wat dan? Die voetgangers moesten toch ook ergens heen. Heel snel heeft men een labyrint van tunnels en gangen gebouwd, waar men trots de naam aan gaf van winkelcentrum. Inderdaad waren er winkeltjes in de tunnels en het publiek vond het eigenlijk eerst wel handig om in een heerlijk verwarmde tunnelbuis niet te hoeven wachten om de gevaarlijke straten te kunnen oversteken.
Toch was het tunnelsysteem geen succes. Al snel verpauperde de omgeving en de zichtveiligheid liet te wensen over. Het werd er een beetje eng. Ook begonnen er lekkages op te treden. Bovendien wilde men de tunnels geschikt maken voor mensen met mobiliteitsproblemen. Om alles op orde te krijgen, zou een vermogen kosten.
Uiteindelijk werd er zelfs een gemeentelijk referendum over dit onderwerp gehouden. De mensen wilden per se de vele rijstroken voor alle auto’s behouden – en dus ook de tunnels. Maar uiteindelijk ging dat echt niet meer en moest het stadsbestuur de onpopulaire maatregel nemen om de straat weer geschikt te maken voor voetgangers. Er werden zelfs nieuwe gelijkvloerse oversteekplaatsen ingericht, met voetgangersverkeerslichten en al.
Ook die oplossing is ouderwets en verkeerstechnisch best gevaarlijk, gezien het gigantische aantal auto’s. Een betere oplossing voor dit kruispunt zit er de komende tientallen jaren niet in.
