Velen, ook in Canada, zijn van mening dat er geen betere baan is dan bij de overheid en dan vooral de federale overheid – een baken van stabiliteit. Een goed salaris, goede voorzieningen en zekerheid.



Een van de diensten van de federale overheid is de belastingdienst. Ja, daar heb je écht zekerheid van bestaan, denkt iedereen, want belastingen zullen er altijd zijn en blijven. Dus moet er ook personeel bij die belastingdienst werken – in Canada gaat het toch om 60.000 banen.

Maar er is iets aan de gang. Er wordt nu breeduit gepraat over de mogelijkheid om het aantal banen bij de belastingdienst flink terug te brengen. Men heeft al lang geïnvesteerd in gespecialiseerde computersystem die het gemakkelijker hebben gemaakt om bepaalde handelingen te verrichten. Bijvoorbeeld, het doen van aangiftes is zo gestroomlijnd dat er haast geen personeelsleden meer voor nodig zijn om de informatiestroom te behandelen.

Men heeft ook flink gebouwd aan de informatievoorziening, die goeddeels is geconcentreerd in enkele websites, waar ook inderdaad aanzienlijk op wordt teruggegrepen. Er is voor gezorgd dat de benodigde informatie ruimschoots beschikbaar is en ook op eenvoudige klantvriendelijke manier afgeroepen kan worden. Men is zo ver gegaan bepaalde informatie ook in vreemde talen te verstrekken, afgezien dan dus van het verplichte tweetalige Engels/Frans.

De keerzijde van de vereenvoudigingen is dat er gewoon minder mensen nodig zijn om alles aan de praat te houden. Omdat er zoveel functies geautomatiseerd zijn, denkt men met minder mensen toe te kunnen. Betekent dit dat er werknemers ontslagen zullen worden, zelfs in dit bastion van bestaanszekerheid? Nee, dat betekent het eigenlijk niet.

De knappe koppen bij de overheid hebben deze situatie namelijk zien aankomen. Dat er minder werknemers nodig zijn als je nogal wat functies gaat automatiseren, dat is een logisch gegeven. Terwijl er dus aanzienlijk meer belastingzaken behandeld moeten worden, alleen al door de stevig groeiende bevolking, zijn er minder mensen nodig om die enorme gegevensstroom in goede banen te leiden.

Zo is men enkele jaren geleden al opgehouden met het aannemen van nieuwe vaste krachten, of althans heeft men het proces aanzienlijk teruggeschroefd. Dat heeft geleid tot natuurlijk verloop, want ook bij de overheid gaan de mensen op gegeven moment met pensioen of gaan eventueel zelfs in de privésector werken. Door gewoonweg de banen niet opnieuw in te vullen, slonk het personeelsaantal al een beetje.

Heel slim heeft men toen vooral tijdelijke werknemers aangesteld. Die krijgen dus vooraf te horen dat ze er maar zes maanden of een jaar zullen zijn, precies zoals de behoeftes liggen. In voorkomend geval kan men dan een nieuw contract krijgen, maar zonder verdere permanente rechten. Door vervolgens een contract niet te vernieuwen, versnelt men het verloop.

Zo worden er momenteel enkele duizenden banen per jaar bespaard, gewoon uit een optelsommetje van natuurlijk verloop en het niet vernieuwen van contractwerk. Harde ontslagen worden eigenlijk voorkómen, al komt dat heel af en toe ook wel voor.

Desalniettemin is een vaste baan bij de federale overheid nog altijd een begeerde carrièrestap. Maar dat tijdelijke banen vanzelf overgaan in permanente, die tijd is voorlopig misschien wél voorbij.