Nee, die bestaan niet, ook niet in Canada. Invoerrechten zijn een federale aangelegenheid en daar hebben lagere bestuursniveaus eigenlijk niets mee te maken. Maar let toch even op.

De lagere besturen (provincie, gemeente) waar we het over hebben zijn wel bij machte om eigen maatregelen te nemen teneinde hun ontstemming uit te spreken over de opgelegde Amerikaanse invoerrechten. Maar ze kunnen niet, zoals de federale regering dat doet, met strafinvoerrechten komen. Toch zijn er wel wat knoppen waaraan de provincies kunnen draaien om zich te profileren in deze kwestie.

Een beroemd voorbeeld dat in bijna alle provincies van toepassing is, gaat over het afschaffen van alcoholische dranken uit de VS. Vrij fanatiek worden haast overal de flessen met wijn, bier en sterke drank uit de schappen getrokken. Er wordt wel gezegd dat de Ontario Liquor Board de grootste gecentraliseerde drankinkoper ter wereld is. En ook die heeft een punt gezet achter Amerikaanse drank. Men gaat ervan uit dat de daardoor veroorzaakte teruggang in omzet voor de Amerikaanse producenten echt meetbaar zal wezen. En dat is, uiteraard, ook zeker de bedoeling.

Provincies doen nog meer. De toltarieven voor Amerikaanse vrachtwagens zijn hier en daar verhoogd. De provinciale subsidies voor elektrische auto’s (indien die uit de VS komen) worden gekort. De aanschaf van diensten en producten uit de VS wordt afgeschaft. Enzovoort, enzovoort. Elke provincie doet wel iets om de ontstemming te ventileren.

Maar dan zijn er de gemeentes die ook iets willen doen. Eigenlijk is dat wel fraai hoe solidair Canada ineens lijkt te zijn. Het land pikt het gewoon niet om zo gekoeioneerd te worden door Dictator Trump en de zijnen. Zo is men in Toronto, Canada’s grootste stad, in het nieuws gekomen met een plannetje om toch iets tégen de VS te doen. Men wil de biedingen van Amerikaanse bedrijven op het leveren van goederen en diensten in het stedelijk gebied, aan banden leggen.

Het kwam nogal eens voor dat een Amerikaans bedrijf goedkoper kon leveren dan een Canadees bedrijf – en omdat het juist de bedoeling is van de aanbestedingen om alles zo voordelig mogelijk te krijgen, verdween er daardoor heel wat geld over de grens. Afgelopen daarmee, zegt het gemeentebestuur.

Maar … toen sprak de oppositie. Die heeft inmiddels uitgerekend dat het méér zal kosten om eigenlijk alleen plaatselijke bedrijven mee te laten bieden. Als het meer moet kosten, dan komt dat ten laste van de gemeentelijke belastingbetaler – en die krijgt het toch al heftig voor de kiezen, dezer dagen.

Zo zou het kunnen gebeuren dat er, wanneer het fiscaal belang wél mee moet tellen, dat men de principes gemakshalve overboord wil gooien. Zo zouden Amerikaanse producten en diensten toch de weg naar de stad Toronto kunnen vinden. Heel vervelend, zeggen de bestuurders – maar niks aan te doen.

We vergelijken het misschien met de klant in de supermarkt die een biologisch gekweekte bloemkool van $9 ziet (uit een Latijns-Amerikaans land) maar ook een bloemkool van $4 uit de VS. Heel veel klanten zullen dan toch het eigenbelang laten prevaleren en alsnog de Amerikaanse bloemkool aanschaffen.



Het vermoeden is dat de felle boycot nu wel snel zal gaan afzwakken. Zo gaat het immers wel vaker met dit soort burgerprotesten. De mensen vergeten het een beetje en de eigen beurs overwint dan toch.