Gewoon een stuk kaas;
Dat zou toch ook in Canada moeten lukken?
Als je eenmaal in Canada aangekomen bent, dan zal het je misschien al snel opvallen dat kaas ontzettend duur is, althans als je graag iets behoorlijks wilt eten. Gewone, gezonde, lekkere kaas!
Natuurlijk kom ik uit een écht kaasland, maar daar zijn er wel meer van in Europa. Het was dan ook barre armoede toen ik in de Canadese supermarkt geconfronteerd werd met standaardverpakkingen voor blokken kaas van de soorten cheddar, mozzarella, monterey jack – waarvan je natuurlijk meteen kunt zeggen dat die helemaal niet Canadees klinken. De receptuur komt natuurlijk ook van elders.
Wat opvalt is dat al deze kazen bijna hetzelfde van smaak en samenstelling lijken te zijn. Ze hebben een steriele, muffige, haast chemische geur – van dusdanige kwaliteit dat je er niet graag een blokje van zult nuttigen. Canadezen gebruiken dit product als toplaagje op een ovengerecht, bijvoorbeeld. Of ook wel op het brood – maar zeker niet om los te eten. Logisch want het is alsof je een klap in je gezicht krijgt, zo flauw zijn die.
Meer het kan nóg erger. Ik probeerde eens de kaasplakken, voorverpakt per snee dus zo handig voor op de sandwich, ja? Opvallend was dat dit per kilo goedkoper is dan een blok kaas, dus hoe zit dat? Wat bleek, dit is een kaasafvalproduct waar helemaal geen smaak aan zit. Het is aangedikt deeg, lijkt het wel. Bah, bah.
Toch ben ik op zoek gegaan naar behoorlijke kaas. Er zijn heus wel wat luxekaasmakerijen en die komen dan wellicht uit de provincie Québec waar men het oude ambacht heeft gehandhaafd. Daar zit inderdaad smaak aan maar je betaalt je blauw voor een stukje kaas.
Je kunt wel terecht in de “deli” van de grotere supermarkten, waar men een toonbanksysteem hanteert om de kostbaarheden, in kleine luxeverpakkingen, aan de klant uit te leveren. Als je hier een blokje gerookte Goudse kaas kunt vinden, dan betaal je er de hoofprijs voor. Het is gewoon niet meer leuk.
Wel kun je hier kaas uit alle landen aantreffen, dus ook Italiaanse, Franse, Duitse, Nieuw-Zeelandse, Ierse, Engelse, Noorse, Zwitserse en noem maar verder op. Alles wordt klein verpakt want het is een gewichtig luxeproduct en de prijzen zijn navenant. Aardig misschien als je iemand kent die dat zeer op prijs zou stellen, als een luxegeschenk. Maar zeker niet om eens flink van te gaan snateren.
Kennelijk ben ik niet de enige immigrant die behoorlijke kaas mist. Er zijn in de omgeving van de grote steden ook winkeltjes te vinden waar je een echt stuk kaas kunt laten afsnijden. Die hebben dan hele wielen klaarliggen. Als je boft kun je voorproeven, dan krijg je van achter de toonbank een beetje aangereikt. Dat leuke ouderwetse gebruik leeft er nog. Maar je zult schrikken, ook deze kaas zal vele malen duurder zijn dan van wat je bij Albert Heijn of de Jumbo gewend was.
Toen ik toch een reisje naar Europa wilde maken, dacht ik slim te zijn en flink wat kaas mee naar huis in Canada te nemen. Een aantal uren zonder koeling in het vliegtuig, dat zou toch wel moeten lukken? Ook al vast leuk om hier en daar wat van deze (in Canada) luxekaas weg te kunnen geven, stelde ik me voor.
Maar dat liep goed mis. In de douanehal stonden de speurhonden al grommend en blaffend bij mijn koffer. Openmaken! De kaas werd geconfisqueerd omdat het een bedreiging zou vormen voor de Canadese landbouw. Wat een flauwekul – maar goed, de kaas was mooi weg en ik kreeg een aantekening in mijn douanedossier. Nog net geen boete …
