We hadden een goedlopende kaasboerderij in Nederland. Dat wilden we ook wel gaan doen in Canada. Dus deden we een aanvrage voor immigratie en die werd na verloop van tijd goedgekeurd.

Met heel het gezin en ook met veel apparatuur zijn we uiteindelijk aangekomen en hebben een huis met bedrijfsruimte gevonden waar we alles weer zouden gaan opbouwen. Dat verliep gunstig. Ook van de plaatselijke overheid en zelfs van de belastingdienst kregen we alle medewerking.

Na verloop van tijd kon de productie beginnen en benaderden we de "milk board" voor de verstrekking van melk. Wat toen ineens naar voren kwam, was dat we de melk slechts konden kopen aan de kleinhandelsprijs. Dat was zo vastgelegd om de melkboeren te beschermen. De melk werd daardoor zo duur dat we niet concurrerend kaas konden produceren.

We hebben nog geprobeerd de melk van elders te betrekken. Eventueel uit een andere provincie of zelfs rechtstreeks uit de Verenigde Staten. We hebben zelfs bij individuele melkboeren aangeklopt. Maar niets kon en niets mocht. Volle prijs betalen of we konden stikken.

Daar hebben we de conclusie uit getrokken dat ons bedrijfsplan niet werkbaar was. We hebben alles maar weer verkocht en zijn teruggegaan naar Europa. Het was erg dom van onszelf dat we zoiets eenvoudigs als de beschikbaarheid van melk over het hoofd hadden gezien. Wie had dat nu kunnen bedenken?



We hebben veel verlies geleden en we hebben ook heel lang niets kunnen produceren of verdienen. Net toen de kinderen zich op school in Canada begonnen thuis te voelen, moesten we weer weg. Helaas!