De douanebeambte vroeg me al haast meteen of ik wat luider kon spreken. Het was eigenlijk één van de eerste dingen ooit die een Canadees mij vroeg.

Ik was behoorlijk bescheiden en haast verlegen over mijn beheersing van de Engelse taal, dus die vraag viel te begrijpen. Met man en macht heb ik de (juiste?) woorden eruit geperst en ik kon me trots een "Canadian Resident" noemen. Nu nog die taal verder leren.

Al snel had ik door dat ik vooral "assertief" moest spreken om begrepen te worden. Gewoon meedoen met de anderen natuurlijk. Net doen alsof ik vloeiend Engels sprak want zo doet iedereen dat, zelfs diegenen die het Engels nog minder beheersten dan ik. Zoekend naar woorden en continu fouten makend, kwam ik er uiteindelijk wel uit. Of iedereen me echt begreep, dat doet er even niet toe.

Strompelend met de Engelse taal, is het uiteindelijk wel beter geworden. Lessen werden er wel gegeven in de verschillende "Community Centres" maar die waren meer gericht op mensen die uit China kwamen. Ik had er in ieder geval weinig aan. Op het werk en met vrienden en bekenden bleef ik maar oefenen. Zelfs van TV-programma's probeerde ik nog wat te leren. Het woordenboek raakte beduimeld maar ik heb het nu nog maar zelden nodig.

Nog steeds kan iedereen trouwens meteen horen dat Engels niet mijn moedertaal is. Velen horen ook direct waar ik vandaan kom want mijn "gekke" naam geeft dat al aan. Ik moet die rare naam nog elke dag spellen. Al lang zeg ik niet meer "van" maar "ven" anders moet je ook dat spellen.

Wat ik me vooral goed herinner van die eerste jaren hier is dat de mensen, zodra ze doorhadden dat ik Engels best moeilijk vond, dat ze hun manier van spreken aanpasten. Ze hadden er misschien genoeg van om glazig van onbegrip aangekeken te worden? Ik geloof dat ze moeilijke woorden probeerden te voorkomen en vooral de zinnen niet te lang maakten.

Verder viel het me al snel op dat ze langzamer tegen mij gingen praten, extra-goed articuleerden en let op: veel luider gingen praten. Behalve dom was ik misschien ook doof?