Om de politiek kun je ook in Canada niet heen. Met het typisch Angelsaksische systeem van de bekende zwart/wit polarisatie blijft het land veelal steken in een tweepartijenstrijd.

Dit geldt eigenlijk in alle landen die geënt zijn op het aloude systeem van het districtenstelsel. Kijk maar eens in de VS, je bent óf Democraat of Republikein. In het Verenigd Koninkrijk gaat het ook al heel lang eigenlijk alleen maar tussen de Conservatieven of Labour. Maar zo zit het in Canada ook: bijna iedereen kiest ofwel voor de Liberalen of voor de Conservatieven.

Of zo’n keihard systeem van óf-of nu echt het beste is voor de mensen, dat doet er even niet toe. Dit is het vigerende systeem te lande, ook in Canada. Sommigen hebben al geprobeerd dit te veranderen maar het is nog niet gelukt. Het Europese systeem van evenredige vertegenwoordiging, dat bestaat gewoon niet in Canada. Het zij zo.

Als mensen zich zo keihard gaan identificeren met tegengestelde politieke stromingen, dan zal dat al snel tot een verharding van de standpunten leiden. Er worden dan geen compromissen gesloten want die passen niet in dat systeem. Dat komt terug in het politiek beleid dat vaak niet verder kan kijken dan tot aan de volgende verkiezingen want dan wordt alles toch weer helemaal anders. Zo wordt plannen echt lastig en is lange-termijn denken onwenselijk.

Toch wordt Canada het soms eens over dingen en komen de partijen bijeen alsof er plotseling geen verschillen van opvatting meer zijn. Een duidelijk voorbeeld van dat soort saamhorigheid is de aanval van Dictator Trump op Canada. Bijna iedereen in Canada is het daarover eens, ongeacht bij welke politieke partij je nou thuishoort. De dreiging van buitenaf brengt iedereen tot elkaar.

Eerst kwam Trump met de mededeling dat hij Canada wel tot de 51^ste Amerikaanse staat zou maken. De golf van protest die daarop volgde was behoorlijk eensgezind. Natuurlijk waren er ook enkelen die zichzelf al in de handen begonnen te wrijven dankzij het uitzicht op persoonlijk gewin, maar verder had haast iedereen er geen goed woord voor over. Hoe durft zo’n despoot de soevereiniteit van Canada zelfs maar ter discussie te stellen.

Een volgend puntje was de strijd om de invoerrechten waarmee Trump ineens begon te schermen. Teneinde de VS sterker te maken, moesten de omringende landen het ontgelden en werden er links en rechts ongehoord hoge invoerrechten afgekondigd. Ook hier zagen we overal in Canada de massale protesten. Iedereen weet dat je zoiets niet behoort te doen tegenover een bevriend land. Was Trump soms bezig die vriendschap plotsklaps op te zeggen?

Ook weer heel erg eensgezind kwam Canada met tegenmaatregelen. Onder grote instemming van alle partijen werden er invoerrechten de andere kant op klaargestoomd. In de winkels werden op veel plekken Amerikaanse producten uit het schap genomen. Canadezen op brede schaal, weigeren nog Amerikaanse producten te kopen. Iedereen was het, ook daarover, weer helemaal eens.

Nog wat. Zojuist moest er een nieuwe leider gekozen worden voor de liberale partij. Men koos de persoon die Trump misschien het best van repliek kan dienen. En let op: dit gebeurde op opvallend eensgezinde wijze. Bijna 90% van de stemmen ging naar die ene kandidaat.

Het siert Canada om eensgezind over de brug te komen. Al dat gekibbel en het vaak nodeloos in de contramine liggen, daar kunnen we soms wel buiten. Het ziet er zo echt iets vrolijker uit te lande.