Soms moet er echt aan de weg gewerkt worden;
Dat verloopt in Canada opmerkelijk anders.
Er wordt wel gegrapt dat er in Canada eigenlijk maar twee seizoenen zijn: het winterseizoen (natuurlijk) en voor de rest van het jaar is het ’t seizoen van de wegwerkzaamheden.
Inderdaad valt het enorm op dat er op ontzettend veel plaatsen aan de weg wordt gewerkt. Heel vaak zijn dit maar kleine klusjes (het volgieten van een gat in de weg, bijvoorbeeld) maar meestal is het groter onderhoud, soms zelfs wel het herasfalteren van hele wegvakken. Of het repareren van een vangrail nadat er weer iemand tegenaan is geknald.
Wat trouwens ook vaak voorkomt, is dat er aan de bovengrondse kabels gewerkt moet worden. Die hangen daar inderdaad in weer en wind en lopen vaak beschadigingen op, bijvoorbeeld door rondvliegende takken. Heel gebruikelijk is het ook om te agressief groeiende bomen en stuiken terug te snoeien. Da’s vaak echt een hele klus want al die takken moeten ook gezwind afgevoerd worden.
Het een en ander leidt gewoonlijk tot een gedeeltelijke afsluiting van een wegvak. Om een hele straat af te sluiten zodat men flink kan doorwerken, dat gebeurt maar zelden in Canada. Liever laat men één rijstrook berijdbaar, waarop dan wisselverkeer kan plaatsvinden. Zo gaat het nu eenmaal en de mensen zijn erop ingesteld.
Bij dit soort halve afsluitingen, kun je het beroep van “flag person” in actie zien. Aan beide uiteinden van de versperring staat er dan een persoon met een wisselbord. Op de ene kant staat “STOP” in het bekende achthoekige vlak. Op de andere kant staat “SLOW” (of lentement) ten teken dat je door de bouwzone mag, maar wel rustigjes aan.
Soms is het af te sluiten wegvak gecompliceerder, bijvoorbeeld omdat er zijwegen op uitkomen. Dan wordt er ook daar een “flag person” neergezet. Al deze medewerkers staan met elkaar in verbinding met portofoons. Ze geven aan elkaar door wanneer het laatste voertuig uit de rij is gepasseerd en dan kan de andere kant vrijgegeven worden. Het systeem werkt vrij goed al sta je soms wel vijf minuten in de rij.
Dat hangt natuurlijk ook wel samen met de beleefde en gedweeë volksaard van de Canadezen. De bestuurders worden er niet opgewonden van want och, het is nu eenmaal zo. Er wordt niet getoeterd, gevloekt of anderszins irritant gedrag vertoond. Veel mensen wuiven zelfs naar de “flag person” die uiteindelijk “SLOW” geeft als dank dat men toch door mag.
Als gehaaste Europeaan sta je hier echt bij te kijken. Het systeem werkt best wel en het is volledig geaccepteerd zo. Slechts zelden gaat het mis – als iemand bijvoorbeeld niet ziet dat er een “flag person” op de weg staat. Hoe men die over het hoofd kan zien is op zich een raadsel want ze hebben vaak fel-oranje kleding aan en dan natuurlijk ook dat grote, opzichtige stopbord. Maar ja, als je flink dronken of high bent, misschien dan?
Als er zo’n wegafzetting is, dan staan er meestal ook wel goede vooraankondigingsborden. Met zo’n waarschuwing in petto, zou het toch goed moeten gaan? En dat gaat het meestal ook.
Het kost allemaal wel veel menskracht – en dat in tijden dat veel werkgevers moeilijk mensen kunnen vinden. Inderdaad, erg efficiënt is het zo allemaal niet, maar het werkt wel.
